Deprem her birimizin hayatlarını kor ateşlerle yaktı, yıktı, paramparça edip geçti…
Binlerce can artık melek oldu ama, aynı şeyleri yaşama ihtimaliyle gece gündüz uyuyamayan zombi ruhlu binlerce de insan bıraktılar geride…
Kimimiz İstanbul’da da eli kulağında diye başka şehirlere göç ettik, kimimiz sevdiklerimize aynı şeyler olmasın diye göç ettirdik; kimimiz ise iş mecburiyetlerinden dolayı aynı korkuyla yaşamaya devam etmek zorunda kaldık…
Geriye yalnızca insanlara kalan korkular değil; bir de koca ülkeye kara bir miras olan utanç tabloları kaldı…
Önce bize yardıma gelen yabancı ekiplerin kurtardığı vatandaşları biz kurtarmış gibi yaparak şov yaptık; kızılay denen, ülkenin 150 yıllık derneği insanların zor gününde yardım edeceğine, yaralarını saracağına ne yazık ki gelen yardımları dahi satarak koca bir holdinge dönüştüğü ortaya çıkmıştır!!!
Bu utanç hepimize yeter…
Biz böyle bir millet değiliz; bize Ne oldu dersiniz?
Önce değer yargılarımız değiştirildi.
Sonra aile yapılarımız bozuldu.
Sonra bireysel hayatlara dönüştürüldü aile yaşantılarımız.
Sonrasında internet denen sanal dünyaya hapsedildik.
Bizleri ekranlarla sosyal medya ile uyutan insanlar; tepedekiler ayaklarımızın altından geleceğimizi çekerken, umutlarımızı çalarken bizler uyuyorduk.
Bizler dizi seyrediyorduk.
Bizler sosyal medyalarda selfie çekerek başkalarına hava atıyorduk…
Sahi, Ne olduk?
Neydik ne olduk biz böyle?
Acı, çok acı…
Aynada bir bak kendine insanoğlu; Ne görüyorsun?…
Emine Yekdemir